Is í an 17ú haois, aois mhór phrós na Gaeilge, prós reitriciúil, teagascach a bhfuil aidhmeanna cinnte caiticéise leis don chuid is mó, ach nach den gcaiticéis iarThriontach, faoi mar a leag Canisius amach i, ach mar fhorbairt agus mar dhaingniú ar an ábhar cráifeachta agus seanmóireachta a bhí fadbhunaithe ón mheánaois i leith. Bíodh a fhianaise sin ar thrí cinn de leabhair mhóra na tréimhse: SSA, TBGB agus PnamB.2 Seanmóirithe iomráiteacha a scríobh iad: Aodh MacAingil agus rá a bhéil fhéin againn mar fhianaise - 'ó nách léigthear dhúinn tré bhurba an pherseacuision forcheadal do dhénamh ó bheóF(94); b'fhéidir a áiteamh gur aon seanmóin mhór fhada amháin ar an mbás is ea TBGB, idir ábhar agus reitric; agus cnuasach óráidí ar na suáilcí agus na duáilcí is ea PnamB. Ni hamháin go bhfuil samplaí áirithe i gcuibhreann eatarthu ach tá scata den ábhar iontu le fáil sa Fasciculus Morum (FM anseo thíos), Leabhrán na mBéas, a tiomsaíodh le Proinsiasach Sasanach ag deireadh na 14ú haoise, mar ais seanmóireachta agus a bhí in úsáid choitianta ina dhiaidh sin, maraon leis an Liber Exemplorum, a chóirigh Proinsiasach Sasanach, lonnaithe in Éirinn, thart ar an mbliain 1275, an Speculum Laicorum, a chuir Proinsiasach Sasanach eile le chéile thart ar an dtréimhse chéanna, agus Les contes moralises de Nicole Bozon, frère mineur, a bhailigh Proinsiasach Sasanach eile fós go luath tar éis 1320.